Więzy krwi 8

-Cholera jasna Aaron! Co to było?!

Aaron, Cecil i Jim poruszali się szybko na niewyraźnej dróżce pozostawiając za sobą z wolna opadający kurz.

-Nie wiem, ale do teraz boli mnie głowa. Nigdy nie czułem takiego przymusu...

Cecil okryła się szczelniej płaszczem.- Widzieliście ich tatuaże? Nie wyglądały na ludzkie.

Jim popatrzył z kpiną na Cecil.- Sugerujesz, że nie są ludźmi? Takiej głupoty dawno nie słyszałem.

-Tego nie wiemy, może...

-Zamknij się Aaron, wszyscy wiemy, że przyszli po ciebie! Zawsze przyciągasz kłopoty!

Aaron zatrzymał się gwałtownie. -Słuchaj gnojku! Ratowałem twój tyłek juz kilka razy, więc zastanów się kto tu ściąga kłopoty!

Jim żachnął się, wycelował palec w stronę Aarona, -Słuchaj ty...

-Dość! Nie mogę tego słuchać.- Cecil tupnęła nogą jak mała dziewczynka.- Jak dalej będziecie się kłócić to tamci nas znajdą.

Aaron otworzył usta ze zdziwienia i zmarszczył brwi zatroskany. Sięgnął ręką w stronę Cecil chcąc ją uspokoić.

-Wszystko w porządku?

Odepchnęła jego dłoń.

-Nie.

-Jak się złościsz jesteś jeszcze piękniejsza.

Mała piąstka trafiła w nos Jima łamiąc go.

-Auu!- Chwycił się za nos.- Ja tylko chciałem...

-Juz ja wiem co chciałeś.

Aaron uśmiechając się pod nosem pogonił do biegu Jima i Cecil.

-Niezły cios siostrzyczko.

Puściła do niego oko, nie zwracając uwagi ciche przekleństwa Jima. Poruszali się szybko, zbliżając się do ciemnej strony lasu, ich chrapliwe oddechy tworzyły białe smużki.

Ciemna, gęsta krew kapała z nosa Jima tworząc osobliwą, krwistą ścieżkę. Aaron zachichotał.

-Jak to jest być Casanovą z krwawiącym nosem?

- Zamknij się.-Jim warknął, wściekły.- Zaraz zobaczysz jak to jest mieć rozkwaszony nos!

Cecil chwyciła brata za ramię. Aaron skrzywił się pod miażdżącym uściskiem siostry.

-O co cho...

-Cii. Coś słyszałam.

Do uszu wszystkich doszło ciche, groźne warczenie. Jim jęknął

-Jeszcze nam tu wilków brakowało!

Aaron odbezpieczył karabin. -Zamknij się. To przez ciebie, wyczuły krew.

Zza dwóch, dużych krzaków wyłoniła się bestia. Jej oczy płonęły wściekłością. Mimo tego, że Księżyc świecił jasno bestia ukrywała się w cieniu warcząc na nich głośno. Aaron wystrzelił dokładnie pomiędzy dwa żarzące się punkty. Warkot raptownie ucichł by po chwili pojawić się z trzech różnych stron. Z cienia wynurzyły się trzy wilki warcząc na nich i oblizując ostre kły.

-Są wszędzie...

Jim tupnął nogą. -Nie dam się pożreć w tym lesie, jestem za młody, żeby umierać!- Pobiegł przed siebie.

-Nie!

Dwa duże wilki pobiegły za Jimem.

-Cholera jasna, Jim!

Cecil i Aaron pobiegli w ślad za Jimem.

-Gdzie on pobiegł?

-Nie wiem!

Zatrzymali się po środku niewielkiej polany, na śniegu widać było tropy leśnych zwierząt.

Cecil dojrzała wśród cienia plamę krwi.

-Tam!

Pobiegli w tamta stronę. Przyśpieszyli, gdy usłyszeli wysoki krzyk.

-Jim!

-Aaron, ratuj!

Między drzewami ujrzeli szare futro wilków, pobiegli w tamta stronę. Aaron załadował broń. Wystrzelił. Po lesie rozszedł się głośny huk zwielokrotniony jeszcze przez echo. Wilki przestały atakować Jima zaintrygowane hałasem.

-Aaron? Aaron co z tobą?

Aaron przestał dostrzegać to co się dzieje przed nim, dwa wilki zdawały się być dużymi, szarymi plamami. Poczuł, że spada. Usłyszał krzyk Cecil- Aaron!!

Utrata krwi była zbyt duża. Zemdlał.