niedziela, 20 października 2013

Rozdział 4 cz.4


***
Eleni usłyszała podniesione gromkie głosy. Wyprostowała się i wytężyła słuch by lepiej słyszeć. Nic nie mogła zrozumieć, mężczyźni mówili za szybko. W końcu się poddała. Opadła z powrotem na ziemię i dała się omamić odrętwieniu, w którym była już kilka dobrych dni. Jej oczy zaszły mgłą obojętności.
Próbowała już raz uciec, ale nie zdążyła pokonać nawet kilkaset metrów, jak jeden z mężczyzn złapał ją w pół i zataszczył do namiotu. Od tej pory przed namiotem stał jeden z nich czy to w dzień czy w nocy.
Pragnęła porozmawiać z Horiszjo  zapytać go o to wszystko, lecz wciąż go nie było. Nawet przez kilka dzień lub dwa nie widziała Szenue, musiał znowu gdzieś pójść. Eleni wydawało się, że wilkołak ją unika, jakby bał się jej przestraszonych oczu.
                                                                            ***

Przed namiotem dziewczyny ktoś stanął. Eleni nie mogła rozpoznać głosów rozmówców, wyłapała tylko swoje imię. Było jej to obojętne. Pragnęła tylko porozmawiać z kimś, kto mógłby jej wytłumaczyć. Próbowała złapać Ibrahima, lecz ten unikał jej jak ognia. Podejrzewała, że dostał od Szenue cięgi i to ostre. Czuła wyrzuty sumienia, przez nią Ibrahim podpadł.
Westchnęła.
-Nad, czym rozmyślasz?
Eleni poderwała głowę i popatrzyła na przybysza. Nie wiele jednak mogła zobaczyć gdyż słońce świeciło jej w oczy a jego twarz pozostała w głębokim cieniu.
Jej oczy rozbłysły, gdy ten wszedł głębiej do namiotu i klapy opadły zasłaniając rażące światło. W półmroku rozpoznała długie, jasne włosy, mocną sylwetkę i przede wszystkim piękne, złociste oczy. Wyrwała się do przodu i przytuliła Horiszjo. Jej drobnym ciałem wstrząsnął szloch. Mężczyzna się zaśmiał i pogłaskał ją po głowie.
-Takiego powitania się nie spodziewałem.
Eleni oderwała się od niego i wściekłym ruchem ręki wytarła łzy.
-I też nie powinieneś.
Uderzyła go pięścią w pierś.
-Nic mi nie powiedziałeś! Jechałam sobie z wami szczęśliwa, że już mi nic nie grozi, a tymczasem chroniły mnie bestie! Bestie słyszysz?!
Horiszjo wysłuchał ją w milczeniu. Jej nagły wybuch nie zrobił na nim wrażenia.
-Co tak patrzysz?! Powiedz coś!
-A, co mam powiedzieć? Masz rację. Całkowitą.
Eleni westchnęła, usiadła z powrotem na ziemi. Horiszjo kontynuował:
-Jakże mógłbym Ci cokolwiek powiedzieć? Twoja reakcja mówi sama za siebie.
Usiadł naprzeciwko niej. –Powiedz, boisz się mnie?
Popatrzyła na niego swoimi wielkimi, zielonymi oczami.
-Tak.
Odparła. Horiszjo westchnął.
-No właśnie. Ludzie się nas boją. A nie powinni. Czy widziałaś kiedykolwiek żebym zrobił coś złego jakiemuś człowiekowi?
Eleni się zawahała.
-No właśnie. Nigdy nic nie zrobiłem żadnemu człowiekowi..
-A… tym nad rzeką?
Popatrzył na nią krzywo.
-Chcieli Ci zrobić krzywdę. Miałem im na to pozwolić?
Spuściła wzrok. –Nie, przepraszam.
-Jesteśmy tym, kim jesteśmy. Nie mamy na to wpływu. Lecz wiedz, że staramy się pracować nad naszą naturą.
-Co robiliście w mojej wiosce? Nikt mi nie chce nic powiedzieć.
Horiszjo się uśmiechnął. Wyczuł, że Eleni już się trochę uspokoiła.
-Jest taka wioska… Położona między trzema górami…
Oczy dziewczyny ożywiły się.
-Góry trzech bogiń?!
-Otóż to. Jak już mówiłem jest tam taka wioska bardzo dobrze ukryta i bardzo dobrze chroniona.
-Twoja… wioska?
Powiedziała do niego miękkim głosem. Kiwnął głową.
-Wychowałem się tam i uczyłem się żyć z moją wilczą naturą, tak jak każdy w tym obozie.
-Czemu nigdy o nim nie słyszałam? Nie ma nawet najmniejszych wzmianek w żadnej z legend…
-Musimy się ukrywać. Gdyby łowcy się dowiedzieli gdzie żyjemy…
Pokiwał smutno głową.
-… nie zostałby kamień na kamieniu.
-Rozumiem. Tam zmierzacie. Tak? A ci wszyscy ludzie to twoje stado?
-Wataha- poprawił ją- stadem nazywamy całą społeczność wilkołaków. Watahą-kilkunastoosobowy oddział złożony z bliskich sobie wojowników. Ufamy sobie bezgranicznie. To ważne. Oddałbym swoje życie w ręce Szenue bez wahania.
Eleni pokiwała w zamyśleniu głową.
-Tyle informacji… spadło to na mnie jak grom z jasnego nieba.
Uśmiechnęła się do niego. Odwzajemnił uśmiech.
-Zostawię Cię teraz samą. Przyjdę po Ciebie wieczorem. Wyruszamy po zachodzie słońca.
Spróbował pogłaskać ją po policzku, lecz się uchyliła. Horiszjo ją zaskoczył, a w niej odezwał się jeszcze niedawny strach. Popatrzył na nią smutnymi oczami. Zabolała go jej reakcja. Opuścił rękę i wyszedł bez słowa na zewnątrz.


wtorek, 8 października 2013

Rozdział 4 cz.3

***
Eleni usiadła na ziemi i rozmasowała obolałe nogi. Jęknęła.
-Nie jestem przyzwyczajona do wędrówek po lesie. Ciągłe trzeba uważać by nie skręcić kostki.
Ibrahim się uśmiechnął.
-Już niedaleko. Następnym razem będę pamiętał, że nie jesteś przyzwyczajona do tak długich spacerów.
Dziewczyna się zaśmiała.
-Spacerów? To był morderczy marsz. Nie nadajesz się na towarzysza podróży.
Podał jej dłoń.
-Chodź. Już naprawdę niedaleko. Jak dotrzemy na miejsce to obiecuję Ci, że znajdę dla Ciebie kilka słodkich jagód.
Eleni wstała. -Nie ma, co Ibrahimie umiesz przekonywać.
Z westchnieniem poczłapała za nim.
Szli kilka minut w milczeniu. Ibrahim przez ten czas ukradkiem zerkał, na Eleni.
-O, co chodzi?
-Co?
-Patrzysz na mnie cały czas. Więc pytam, o co chodzi?
Chłopak myślał przez chwilę zanim zadał pytanie.
-Jak poznałaś naszego wodza?
Eleni popatrzyła na niego zdumiona.
-Nie wiesz? Horiszjo odbił mnie z rąk łowców.
Ibrahim się zamyślił.- On niewiele mówi. Nie dzieli się z nami swoimi myślami.
Dziewczyna z duchu przyznała mu racje. Ona w zasadzie wiedziała o Horiszjo więcej niż jego żołnierze. Nie dopuszczał do siebie nikogo, zwłaszcza jej. Zamykał się w sobie.
-Gdzie zmierzacie?
-Co?
-Dobrze słyszałeś. Trudno mi uwierzyć, że jesteście grupką ludzi polującą na zwierzęta w okolicznych lasach. Nie jesteście także łowcami to oczywiste. Wydaję mi się, że żołnierzami Samosa też nie. Więc kim?
Ibrahim się zmieszał.
-Musisz zapytać o to Horiszjo. Ja nie mogę Ci nic mówić pod groźbą… bardzo niemiłych konsekwencji.
Eleni prychnęła. Próbowała wypytać chłopaka o jakieś szczegóły, lecz on był posłuszny swojemu wodzowi lub… bał się kary, jaka by go spotkała. Widząc, że nic nie wskóra kopnęła ze złością patyk leżący na leśnej drodze. Była przygnębiona i zdezorientowana. Nikt jej nic nie mówił. Wszyscy zachowywali dystans wobec niej. No może oprócz Ibrahima. Chłopak zadawał się stać z boku nie przesiadywał z innymi, chadzał własnymi drogami. Często towarzyszył jej na spacerach i zabawiał wesołą rozmową. Zdawał się oddychać z ulgą, gdy oddalał się od reszty grupy. Eleni mu się nie dziwiła sama odbierała ich jako ponurych i milczących.
-Kiedy wróci Horiszjo?
Chłopak pokręcił przecząco głową. Eleni mogła się domyślić, że jej nic nie powie.
Westchnęła. Horiszjo razem z Szenue z tajemniczymi minami odjechali na swych koniach. Było to już kilka długich dni temu… tęskniła za nim. Kojarzył się jej z dawnym życiem.
Ibrahim zatrzymał się nagle, Eleni, która szła za nim wpadła na niego.
-Co się dzie…
Odwrócił się gwałtownie i popatrzył na nią rozbieganymi oczami. Eleni nie wiedziała o co chodzi. Obóz był rzut kamieniem od nich, nic im nie groziło.
-Chodź, musimy stąd iść.
Chwycił ją brutalnie za ramię.
-Au! Puść mnie. Nigdzie nie idę.
Wyrwała się, z jego uścisku i poszła w stronę obozu. Zauważyła małe zbiorowisko na jego skraju. Podeszła zaciekawiona. Czuła za sobą czujną obecność Ibrahima, ale ten nie próbował jej już zatrzymać. W przerwie między mężczyznami zauważyła nienaturalnie dużego wilka wielkością przypominał kuca. Zdziwiła się, że nikt nie atakuje bestii. Jeden zdawał się mówić do wilka, ale dziewczyna nie próbowała zrozumieć słów, jej uwaga była skupiona na szarym wilku.
Wilk po chwili zmienił się w jasną kulę, a następnie w… Szenue. Stał nagi w kółeczku wojowników, rozmawiał z jednym z nich. Z twarzy Eleni odpłynęła cała krew, instynkt podpowiadał jej tylko jedno: ucieczkę. W gwarze rozmów wyłapała imię Horiszjo, ale była zbyt przerażona żeby zareagować. Zaczęła się cofać w stronę lasu, Szenue zobaczył jej przerażony wzrok i wyraz twarzy. Uświadomił sobie, że go widziała. Próbując przekazać jej wzrokiem, że nic jej nie grozi począł się do niej zbliżać. Eleni odwróciła się napięcie i zaczęła uciekać. Słyszała jak tamci wołają ją i innych by ją złapali. Biegła tak szybko, że włosy fruwały jak szalone wokół jej głowy. Nie dotarła nawet do linii drzew, gdy ktoś złapał ją wpół. Krzyknęła. Poczęła bić pięściami i kopać. Walczyła z zaciekłością godną lwa. Przeciwnik był jednak silniejszy, trzymał ją jak w imadle.
-Przestań, bo zrobisz sobie krzywdę. Przestań, słyszysz?!- To był Szenue, trzymał ją jak małego szczeniaka.- Nic Ci nie grozi. Jak bym chciał Cię zabić już byś dawno nie żyła.
Eleni uspokoiła się trochę. Zwisła bezradnie w jego ramionach.
-Teraz Cię puszczę, dobrze? Ale proszę nie uciekaj. I tak Cię dogonimy.
Dziewczyna pokiwała głową. Trzęsła się ze strachu.
Postawił ją delikatnie na ziemi. Usłyszała innych, jak biegli w ich stronę. Była zbyt wstrząśnięta, aby rozpoznać kogokolwiek. Stała bezradnie z opuszczonymi rękami i szeroko otwartymi oczami.
-Weź ją do namiotu i pilnuj. Jest w szoku.
Poczuła na ramieniu dłoń, która lekko ją popchnęła. Bez przeszkód pozwoliła zaprowadzić się Ibrahimowi do namiotu.
Mężczyźni szeptali między sobą. Ich niespokojne i prześmiewcze głosy szumiały jak drzewa na wietrze.
-Przestańcie tyle gadać! Nie tego was uczono. Wracać do roboty, pilnować obóz przed łowcami. I gdzie do cholery moje ubranie?!

Szybko ktoś podał mu nowe odzienie. Narzucił na siebie spodnie i koszule i z naburmuszoną miną poszedł poszukać jakiegoś mocnego trunku.