sobota, 23 lutego 2013

Rozdział 1 cz. 1



Ogień, krzyki wszędzie krew.
–Biegnij Eleni biegnij! –krzyczy mama. Dziewczynka jest przestraszona, chce podbiec do matki ale ta odpycha ją bezceremonialnie. –Kochanie uciekaj i pamiętaj nie oglądaj się za siebie. –Matka całuje ją w czoło.-Kocham cię. A teraz biegnij! –Dziewczynka biegnie do drzwi, ale w progu odwraca się mimo nalegań matki.
 –Mamo-krzyczy przerażona. Odwraca się znowu i biegnie by nie słyszeć krzyków mordowanej matki.
–Eleni! Gdzie jesteś?! –Gromki męski głos krzyczy gdzieś w oddali.
 –Wujku!- Dziewczynka jeszcze bardziej przyspieszyła. Wpadła przez drzwi na dwór, rozejrzała się dookoła i została porwana w objęcia swego wujka.
–Już dobrze, uspokój się Eleni, już dobrze. Mężczyzna wsiada na konia i ucieka razem z dziewczynką jak najdalej od palącego się domostwa.
 –Mamo! –krzyczy. –Mamo!!!

                                 Dziewczyna budzi się cała spocona. Przez małe okienko wpada mdłe światło –zwiastun niechybnego wschodu słońca. By uspokoić się, wstaje z łóżka i podchodzi do okna. Szuka jakiejś choćby cienkiej nici, która połączyła by ją na powrót z rzeczywistością. Opiera głowę o chłodną framugę okna.
 –Już… dobrze. To tylko…sen. –Oddycha głęboko, coraz głębiej, spokojniej, głębiej…
 -Eleni! Schodź na dół, trzeba przygotować śniadanie! –Dziewczyna podskakuje przestraszona.
–Już idę wuju! –Krzyczy. Na chwilę staje w bezruchu nie mogąc zdecydować się co ma zrobić. Nagle podbiega do krzesła, narzuca na siebie zielona lnianą sukienkę i w biegu, na schodach spina swoje rude włosy w warkocz. Wbiega zdyszana do izby.
–Już jestem wuju.- mówi.
–Co ty taka zdyszana? Gdybyś kładła się wcześniej spać to rano wstawałabyś na czas. Nie leń się. Przygotuj śniadanie dla gości.
–Dobrze wuju. –Starzec łagodnieje.
–Sama zjedz coś pożywnego abyś miała siłę na dzisiejszy dzień. –Już w progu odwraca się do niej i mówi:- Dzisiaj wczas rano przyszedł podróżny. –Na zaciekawione i pytające spojrzenie Eleni odpowiada –Nikt szczególny, Hamir przyszedł z gór. Nakarm go dobrze, sprzedał mi dzisiaj kilka porządnych skór za dobrą cenę.
–Dobrze wuju. –Dziewczynka zawahała się. –Wuju? –pyta.
–Tak, Eleni?
- Mogę dzisiaj po południu wyjść? –Patrzy na niego wyczekująco. Starzec pomyślał, że Eleni wygląda w tym momencie jak swoja matka.
 –Jeśli wypełnisz swoje obowiązki to możesz. –Szorstkością próbuje ukryć swoje uczucia.
 –Dziękuję.
-Salen! Idziesz już? –W progu staje kasztanowłosa kobieta o bujnych kształtach i o twarzy zdradzającej matczyną troskę. –Trzeba iść na targ po warzywa. Myślałam, że mi pomożesz. –Patrzy wyczekująco na męża. Salen wzdycha.
–Już idę kochanie. –A ty –patrzy na Eleni –Nie zapomnij umyć naczyń z wczoraj zanim wyjdziesz. –Eleni patrzy z żałością na pokaźną kupkę glinianych  talerzy i garnków.
–Dobrze, umyję. –mówi z westchnieniem.
-Nie potrzebnie byłeś dla niej taki szorstki. Ta dziewczyna nie miała lekkiego życia. –Ewa z troską marszczy czoło.
 –Moje kochanie. –Salen z czułością całuje żonę we włosy wdychając ich upajającą woń. –Ta dziewczyna jest twarda. Naprawdę wiele trzeba, aby zrobić jej krzywdę. –Kobieta patrzy na męża z naganą.
 –Mimo wszystko. Nie musiałeś.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Za każdy komentarz bardzo dziękujemy.
Możecie tu umieszczać swoje opinie nt. Krwawej strzały i wskazówki.