Rozdział 2 cz.5

***

-Puszczaj. To boli! –Eleni się szarpała, gdy łowcy wiązali jej nogi i nadgarstki.

-Uspokój się, bo dopiero zaboli.

Eleni popatrzyła na mężczyznę gniewnym wzrokiem.

-Czego ode mnie chcecie? Nic nie zrobiłam. Wiedziałam, że łowcy nie są jakoś nadzwyczajnie bystrzy, ale powinni rozpoznac człowieka. Słyszysz? Jestem człowiekiem, a ty…

Nie dała rady dokończyć, bo jeden wojownik zatkał jej usta kawałkiem materiału i przewiesił przez konia. Eleni zapiszczała oburzona.

-Zgrabny ma tyłeczek. A może by tak… -Jeden klepnął ją w pośladek.

-Zachowaj swoje popędy na później. –powiedział Elza. –Wiesz co mówił Alan. Mamy dostarczyć ją nietkniętą.

Mężczyzna westchnął rozczarowany. Elza się uśmiechnął.

-Znajdziemy ci kogoś innego.

Wyprostował się w siodle.

-Panowie na koń! Jedziemy.

Czwórka łowców pocwałowała na południe.

Eleni czuła każdy wstrząs w swoim ciele. Nigdy nie lubiła jazdy konnej, a już zwłaszcza w takiej niewygodnej pozycji. Zacisnęła zęby. Czuła po swojej lewej stronie ciało jeźdźca. Śmierdziało od niego potem i koniem. Eleni przypomniała sobie zapach Horiszjo. Głęboki korzenny. Poruszyła się niespokojnie. Miała maleńką nadzieję, że ją uratuje.

Głupia jesteś. On jest tylko człowiekiem. -przełknęła gorzkie łzy -Horiszjo, gdzie jesteś? Potrzebuję cię. Tak bardzo cię potrzebuję.

Powtarzała słowa niczym jakąś litanię myśląc, że może chociaż jedna z jej wielu myśli dotrze do wybawcy.

Nagle koń się zatrzymał.

-O co chodzi? –zapytał ten, co wiózł Eleni.

-Nie wiem. Coś jest nie tak. –Elza obejrzał się dookoła. –Ktoś tu jest.

Serce Eleni drgnęło. Trójka jeźdźców wzmogła czujność.

-Wilkołaki? Czułem ich obecność, ale wydawało mi się, że odjechali.

-To źle myślałeś. Głupcze! Kto cię uczynił łowcą? Szybko! Jedziemy!

Pognali przed siebie. Nagle konie się spłoszyły wyczulone na istoty nieziemskie.

-Cholera.. jasna! Wyciągnąć miecze! Oni gdzieś tu są!

-Ilu? Ilu do cho…?!

Nagle pojawiła się jakaś sylwetka na czarnym koniu. Jej płaszcz łomotał na wietrze dając wygląd potępionego ducha.

-Oddajcie mi dziewczynę.

Mężczyźni okrążyli Horiszjo.

-A to dlaczego? Ona jest nasza. –Elza uśmiechnął się do niego. Horiszjo przymknął na chwilę oczy.

-A więc dobrze. Sami wybraliście swój los.

Nie czekając już ani chwili dłużej zamachnął się mieczem na tego z prawej, dźgnął go mieczem pod szyję. Eleni w tym czasie nie czekając aż spadnie na nią trup jeźdźca, zsunęła się z konia i na drżących przewiązanych sznurem nogach, odczołgała się pod pobliskie drzewo. Patrzyła na walkę mężczyzn zafascynowana. W międzyczasie Horiszjo zabił już drugiego łowcę. Działał błyskawicznie. Odwrócił się w stronę następnych dwóch, gdy poczuł, że ktoś skoczył na niego. To trzeci łowca zrzucił go swoim ciałem z konia. Elza już czekał z mieczem, na ziemi. Horiszjo zaklął szpetnie. Mógł się spodziewać, że będzie miał problemy z wyszkolonym oddziałem. Wyszarpnął z cholewy buta mały, zakrzywiony nóż i wbił między żebra napastnika. Odepchnął charczące ciało. Następny mężczyzna wbił miecz w nogę Horiszjo. Ten zajęczał z bólu. Wyszarpnął z nogi ostrze i odrzucił na bok. Nie zdążył zaatakować Elzę, bo ten skoczył na konia i pogalopował jak najdalej. Horiszjo wyciągnął strzałę z kołczanu na plecach i naciągnął cięciwę. Strzelił. Trafił dokładnie w miejscu, gdzie jest serce. Upadł zmęczony. Walka z czterema mężczyznami go wyczerpała. Poczuł chłodne palce na swej twarzy.

-Eleni, czy wszystko z tobą w porządku? Nie zrobili ci krzywdy?

Eleni się uśmiechnęła.

-Raczej to ja powinnam spytać czy z tobą wszystko w porządku.

Jej ręka zjechała na jego nogę.

-Jesteś ranny.

Horiszjo zadrżał.

-Wszystko w porządku. To lekka rana.

Wstał gwałtownie.

-Chodź. Nie możemy tu zostać. Będą nas szukać.

Eleni zadrżała.

-Kim oni byli?

Horiszjo popatrzył na nią łagodnie.

-Okrutnymi bestiami, które mają czelność nazywać się obrońcami ludzi.

Pomógł jej wsiąść na konia. Już będąc oparta o twardy tors Horiszjo, zapytała.

-Byłeś w wiosce?

Horiszjo poruszył się niespokojnie.

-Byłem.

-Widziałeś…?

-Widziałem Eleni. Ich ciała leżały martwe w gospodzie.

Dziewczyna oklapła.

-Ale, dlaczego? –zapytała.

-Nie wiem. Nikt nie wie. Tak chcieli bogowie.

Horiszjo starł z policzka Eleni łzę.

-Ile masz lat? –zapytał nagle.

-Siedemnaście. –odparła zdziwiona. Horiszjo się uśmiechnął.

-Jesteś taka młodziutka, a tyle przeżyłaś.

Po policzkach Eleni dwiema strugami spływały słone łzy. Razem pocwałowali na południe.